انبار داده (Data Warehouse) چیست؟

---

تکنولوژی انبار داده‌ها شامل مجموعه‌ای مفاهیم و ابزارهای جدیدی است که با فراهم آوردن اطلاعات از دانشگران (افراد اجرایی، مدیر و تحلیلگر) در تصمیم گیری پشتیبانی می‌نماید. دلیل اصلی ساخت انبار داده ها، بهبود کیفیت اطلاعات در سازمان است، در واقع دسترسی به داده‌ها از هر جا درون سازمان داده‌ها از منابع داخلی و خارجی تهیه می‌شوند و به اشکال گوناگون از داده‌های ساختاری گرفته تا داده‌های ساخت نیافته مانند فایل‌های متنی یا چند رسانه‌ای، در مخزنی مجتمع می‌شوند. انبار داده‌ها یا DWH مخزنی از این داده‌هاست که به صورتی قابل درک در دسترس کاربران نهایی کسب و کار قرار می‌گیرد. از اواسط سالهای 1980 نیاز به انبار داده‌ها به وجود آمد و دریافتند که سیستم های اطلاعاتی باید به صورت سیستم‌های عملیاتی و اطلاعاتی مشخص شوند. سیستم‌های عملیاتی از فعالیت‌های روزانه کسب و کار پشتیبانی می‌نمایند و برای پاسخگویی سریع به ارتباطات از پیش تعریف شده مناسب هستند. داده‌های عملیاتی ارائه بی‌درنگ و فعلی وضعیت کسب و کار می‌باشند. اما سیستم‌های اطلاعاتی برای مدیریت و کنترل کسب وکار به کار می‌روند. این سیستم‌ها از تجزیه و تحلیل داده‌ها برای اتخاذ تصمیم درباره عملکرد آنی و آتی سازمان پشتیبانی می‌کنند و برای در خواست‌های موردی، پیچیده و به طور عمده فقط خواندنی طراحی شده‌اند.داده‌های اطلاعاتی تاریخی هستند، به عبارتی بیانگر دیدگاه ثابتی از کسب وکار در یک دوره زمانی می‌باشند.    انـبـار داده  بـه مجـموعـه ای از داده هــا گفـتـه می شود که از منابع مختلف اطلاعاتی سازمان جمع آوری ، دسته بندی و ذخیره می شود. در واقع یک انبار داده مخزن اصلی کلیه داده های حال و گذشته یک سازمان می باشد که برای همیشه جهت انجام عملیات گزارش گیری و آنالیز در دسترس مدیران می باشد. انبارهای داده حاوی داده هایی هستند که به مرور زمان از سیستم های عملیاتی آنلاین سازمان (OLTP) استخراج می شوند، بنابراین سوابق کلیه اطلاعات و یا بخش عظیمی از آنها را می توان در انبار داده ها مشاهده نمود. از آنجائیکه انجام عملیات آماری و گزارشات پیچیده دارای بارکاری بسیار سنگینی برای سرورهای پایگاه داده می باشند، وجود انبار داده سبب می گردد که اینگونه عملیات تاثیری بر فعالیت برنامه های کاربردی سازمان (OLTP) نداشته باشد. همانگونه که پایگاه داده سیستمهای عملیاتی سازمان ( برنامه های کاربردی ) به گونه ای طراحی می شوند که انجام تغییر و حذف و اضافه داده به سرعت صورت پذیرد، در مقابل انبار داده ها دارای معماری ویژه ای می باشند که موجب تسریع انجام عملیات آماری و گزارش گیری می شود (OLAP) . تاریخچه و دلایل استفاده از انبار داده از اواخر سال 1980 میلادی،  انبـار های داده به عنـوان نـوع متـمـایزی از پایـگاه هـای داده مـورد استـفاده اغلـب سـازمـانـها و شرکت های متوسط و بزرگ واقع شدند. انبار های داده جهت رفع نیاز رو به رشد مدیریت داده ها و اطلاعات سازمانی که توسط پایگاه های داده سیستم های عملیاتی غیر ممکن بود، ساخته شدند. سیستمهای عملیاتی سازمان (OLTP) دارای نقاط ضعفی می باشند که انبار های داده آنها را رفع می کنند. از جمله: •  بار پردازش گزارشات موجب کندی عملکرد برنامه های کاربردی می گردد. •  پایگاه های داده برنامه های کاربردی دارای طراحی مناسبی جهت انجام عملیات آماری و گزارش نیستند. •  بسیاری از سازمانها دارای بیش از یک برنامه کاربردی ( منابع اطلاعاتی) می باشند، بنابراین تهیه گزارشات در سطح سازمان غیر ممکن می شود. •  تهیه گزارشات در سیستمهای عملیاتی غالبا نیازمند نوشتن برنامه های مخصوص می باشد که معمولا کند و پرهزینه هستند.   مراحل و نحوه ایجاد انبار داده در سازمان بسیاری از شرکت ها و سازمانها به این باور رسیده اند که گردآوری، سازمان دهی و یکپارچه سازی داده ها در یک مخزن داده برای مدیریت بهینه و اتخاذ تصمیمات کلان یک ضرورت می باشد.  به طور کلی ساخت یک انبار داده، به شکل یک پروژه شامل مراحل اصلی زیر می باشد: 1- استخراج داده های تراکنشی از پایگاه های داده به یک مخزن واحد شناخت منابع داده های سازمان و استخراج داده های ارزشمند از آنها یکی از اصلی ترین مراحل ایجاد انبار داده می باشد. 2- تبدیل داده ها از آنجائیکه سیستمهای اطلاعاتی و برنامه های کاربردی یک سازمان غالبا توسط افراد و پروژه های مختلف به مـرور زمان در مواجهـه با نیـازهای جدید سـاخته یا تغییر شـکل داده می شـوند،  یکسـان سـازی آنها امری ضروری می باشد.در بسیاری از موارد نیز سیستمهای اطلاعاتی در بستر های مختلف پایگاه داده مانند Microsoft SQL Server ،Oracle ، Sybase ، Microsoft Access و غیره طراحی گردیده اند. بررسی جداول، برقراری ارتباط بین فیلدها و یک شکل سازی داده ها در این مرحله صورت می پذیرد. 3- بارگذاری داده های تبدیل شده به یک پایگاه داده چند بعدی بر خلاف پایگاه داده سیستمهای عملیاتی (OLTP) که دارای معماری رابطه ای می باشند و از اصول نرمالیزه استفاده می کنند، طراحی انبار داده به شکلی ویژه بدون بهره گیری از اصول نرمالیزاسیون می باشد. درانبار داده فیلدها در جاهای مختلفی تکرار می شوند و روابط بین جداول کمتر به چشم می خورند. علت آن هم افزایش سرعت پردازش اطلاعات هنگام گزارشات و عملیات آماری می باشد. 4- تولید مقادیر از پیش محاسبه شده جهت افزایش سرعت گزارش گیری مـقادیر از پیـش محاسـبه شده را تراکـم نیـز مـی نامـند. ایـن مرحلــه توســط سیستـمهایی نظــیر Microsoft SQL  Server  Analysis  Services  بسیار ساده تر شده است. ایـن تراکم ها کـه در ابـعاد مختلـف انبار داده سـاخته می شوند، موجب می شوند که سرعت انجام عملیات گزارش گیری به شکل محسوسی افزایش یابد. بایدتوجه داشت که عملیات ساخت این مقادیر بسیار زمان گیر بوده و نیازمند حافظه زیادی بر روی سروراست. 5- ساخت ( یا خرید ) یک ابزار گزارش گیری پس از انجام مراحل فوق، شـما می توانـید نسبـت به ساخت یا خـرید یـک نرم افزار گزارش گیـری تصمیم گیری نمایید.  به طور معمـول هزینه سـاخت یک نرم افزار گزارش گـیری،  بالاتـر از هزینـه خریـد آن از یک شرکت خارجـیمی شود. ویژگیهای اصلی داده‌های انبار داده‌ها داده‌های موجود در انبار داده‌ها از سیستم‌های عملیاتی متنوع (نظیر سیستم‌های پایگاه داده‌ها) و منابع داده‌ای خارجی (نظیر پایگاه داده‌های آماری و WWW )یکپارچه می‌شوند. تفاوتهای ساختاری ومعنایی داده‌ها باید پیش از یکپارچه سازی انسجام یابند. برای مثال داده‌ها باید مطابق با مدل داده‌ای یکپارچه "همگن" شوند. بعلاوه، مقادیر داده‌ای سیستم‌های عملیاتی باید پاک شوند تا داده‌های صحیحی در انبار داده‌ها وارد شوند. نیاز به داده‌های تاریخی یکی از موارد مهم درشیوه انبار داده‌هاست. داده‌های تاریخی برای تحلیل روند کسب وکارضروری هستند. البته هزینه نگهداری این گونه داده‌ها نیز باید مورد توجه قرار گیرد. بعلاوه، داده‌های انبار داده‌ها ثابت هستند، برای مثال دسترسی به DWH از نوع خواندنی است. انجام اصلاحات در این داده‌ها فقط هنگامی صورت می‌گیرد که اصلاحات داده‌های منبع در انبار انتشار یابند. DWH داده‌های دیگری به نام داده‌های اشتقاق یافته (derived data) دارد. این داده‌ها به طور صریح در منابع عملیاتی ذخیره نمی‌شوند، بلکه در حین بعضی از فرایندها از داده‌های عملیاتی، اشتقاق می‌یابند. برای مثال داده‌های فروش را می‌توان در سطوح مختلف (هفتگی، ماهانه، فصلی) در انبار ذخیره نمود.   سیستم‌های انبار داده‌ها سیستم انبار داده‌ها (DWS) شامل انبار داده‌ها و همه مولفه‌هایی است که برای ساخت، دستیابی و نگهداری DWH به کار می‌روند. انبار داده‌ها بخش مرکزی سیستم انبار داده‌ها را تشکیل می‌دهد. گاهی اوقات انبار داده‌ها حجم عظیمی از اطلاعات را در واحدهای منطقی کوچکتر به نام Data Mart نگهداری می‌کند. مولفه آماده سازی، مسوولیت کسب یا دریافت داده‌ها را بر عهده دارد. این مولفه شامل همه برنامه‌ها و‌برنامه‌های کاربردی‌ای است که مسوول استخراج داده‌ها از منابع عملیاتی هستند. مولفه دستیابی شامل برنامه‌های کاربردی مختلف (OLAP یا برنامه‌های کاربردی داده کاوی) است که امکان استفاده از اطلاعات ذخیره شده در انبار داده‌ها را فراهم می‌آورند. مولفه مدیریت Metadata، وظیفه مدیریت، تعریف و دستیبابی به انواع مختلف Metadata را بر عهده دارد. در اصل ،‌Metadata  "داده‌هایی درباره داده‌ها" یا "داده‌هایی است که مفهوم داده‌ها را توصیف می‌کنند". انواع مختلف Metadata در انبار داده‌ها وجود دارند. مثلا اطلاعاتی درباره منابع عملیاتی، ساختار داده‌های DWH و  کارهایی که در حین ساخت، نگهداری و دستیبابی به DWH انجام می‌شوند. نیاز به Metadata شناخته شده است. پیاده سازی یک DWS منسجم ،کار پیچیده و دشواری است و شامل دو فاز می باشد. درفاز اول که پیکربندی DWS نام دارد، دیدگاه مفهومی انبار داده‌ها مطابق با نیازمندیهای کاربر مشخص می‌شود. سپس منابع داده‌ای دخیل و روش استخراج و بار گذاری در انبار داده‌ها تعیین می‌گردد. سرانجام، درباره پایگاه داده‌های مورد نظر و روشهای دستیبابی داده‌ها تصمیم گیری خواهد شد. پس از بار گذاری اولیه، در فاز عملیات DWS باید داده‌های انبار داده‌ها به منظور منظم refresh شوند. طراحی انبارداده‌ها روشهای طراحی انبارداده‌ها امکان پردازش کارآمد query را برروی حجم  عظیمی از داده‌ها فراهم می‌آورند. نوع ویژه‌ای از الگوی پایگاه داده‌ها به نام star برای مدل سازی انبارداده‌های چند بعدی به کار می‌رود. در این حالت، پایگاه داده‌ها از یک جدول مرکزی واقعیت یا fact و جداول چند بعدی تشکیل شده است. جدول واقعیت حاوی tuple هایی است که بیانگر واقعیت‌های کسب و کار مانند فروش یا عرضه هستند. هر tuple جدول واقعیت به tupleهای جدول چند بعدی اشاره دارد. هرtuple جدول چند بعدی مواردی نظیر محصولات، مشتریان، زمان و فروشنده را نشان می‌دهد. مدل چرخه حیات انبار داده ها انبار داده‌های مجازی هدف انبارداده‌های مجازی، پیاده سازی سریع انبارداده‌ها بدون نیاز به ذخیره سازی و نگهداری  کپی‌های متعدد از داده‌های منبع است. اغلب، انبارداده‌های مجازی به سازمانها کمک می‌کند تا به نیاز واقعی کاربران نهایی پی ببرند. کاربران نهایی می‌خواهند به طور مستقیم به داده‌های منبع بی درنگ با کمک ابزارهای توانمند شبکه‌ای دسترسی پیدا کنند. معایب این روش عبارتند از:  - کیفیت و سازگاری داده‌ها تضمین نمی‌شود. زیرا فعالیت‌های آماده سازی داده‌ها صورت نمی‌گیرند.  - به طور معمول، داده‌های تاریخی وجود ندارند.  - زمان دسترسی کاربر نهایی بسته به وجود یا عدم وجود منابع عملیاتی، ‌بار شبکه و پیچیدگی درخواست، غیر قابل پیش بینی است. منابع: http://www.pcworldiran.com/ict/data-warehouse.htm http://www.sqliran.com/SQLIran/Mod_Core/Pages/Services/DataWarehousing.aspx

سایت های پیشتاز وب 2 در ایران کدامند؟

به واسطه تحصیلات و علاقه مندی هام خیلی وبگردی میکنم. بنابراین تصمیم گرفتم لیستی جامع از سایت های پیشتاز و پیشرو که کمی هم چاشنی نواوری داشته باشند رو اینجا معرفی کنم. فقط دوستان توجه کنند که این لیست به مرور زمان کامل میشه. البته با کمک شما دوستان.

مینی بلاگ

1. وی ویو: خود سایت درباره خودش اینطور آورده:

"وی‌ویو مکانی است برای به اشتراک گذاشتن افکار، لحظات و احساسات شخصی خود با دوستان، همکاران و خانواده خود تا در هر لحظه با پاسخ به سئوال "در حال انجام چه کاری هستید؟" با آنها در ارتباط باشید و از احوال خود آنها را با خبر سازید. "

وی ویو در واقع یک سرویس مینی بلاگ ایرانیست که بعد از ف ی ل ت ر شدن Twitter در ایران بیشتر مورد توجه قرار گرفت. یکی از ویژگیهای تقریبا کمتر دیده شده وی ویو امکان استفاده از موبایل برای ارسال مطالب است. همچنین امکان Customize کردن قالب صفحه شخصی (پروفایل) کاربر از دیگر مزایای وی ویو است. عدم امکان ارسال و آپلود عکس و فیلم از ویژگیهایی است که جای آن در وی ویو خالیست. همچنین به نظر می رسد سرعت Load سایت چندان مناسب و دندانگیر نیست.

www.viwio.com

2. فرندفا: "فرندفا یک میکروبلاگ یا وبلاگ کوچک است که کاربران در آن میتوانند از هر جایی و با هر وسیله ای مانند تلفن همراه یک پست با طول بیشتر از 160 حرف به همراه یک عکس ، ویدئو ، فایل ، موزیک و لینک ارسال کنند. همچنین کاربران قادر به ایجاد گروه های مختلف به صورت خصوصی و عمومی برای بحث های هدفمند هستند . در این وبسایت تکنولوژی RSS در تمام بخش ها به کار گرفته شده و کاربران میتوانند از این قابلیت برای اطلاع از به روز رسانی های سایت های دیگر بدون مراجعه مستقیم به آنها استفاده کنند."

سرویس مورد علاقه من. البته به تازگی باهاش آشنا شدم اما کار حرفه ای برنامه نویس های آن و محیط ساده و کاربرپسندش خیلی زود من را جذب کرد. فرندفا چیزهایی دارد که وی ویو ندارد. مثلا امکان پیوست عکس،فیلم و لینک به همراه متن مورد نظر برای ارسال. همچنین فرندفا محدود به 160 کاراکتر نیست و این مطلب دست کاربر را باز میگذارد هرچند ممکن است سایت را از اهدافش کمی دور کند (نظر شخصی). دوستان حرفه ای تر معتقدند که فرندفا ترکیبی است از Friendfeed و Twitter. فرندفا نیز مانند وی ویو نسخه موبایل دارد. از دیدگاه شخصی ایراد فرندفا تقلیدی بودن طراحی سایت است. نمیدونم چرا انقد منو یاد اون سایته! میندازه

www.friendfa.com

ادامه دارد...

نویسنده: احسان ولی نوری

منبع www.pcpedia.ir

سیستم عامل گوگل کروم

همونطور که شاید این چند روز خیلی شنیده باشید خیلی در مورد ارائه ی سیستم عامل گوگل کروم اخباری منتشر شده است .
گوگل چند روز پیش در کنفرانسی که برگزار کرد سیستم عامل جدید خودش را با نام گوگل کروم ارائه کرد ، این سیستم عامل که یک سیستم عامل مبتنی بر وب هست بر پایه ی مرورگر کروم ارائه شده است

نسخه ای که هم اکنون ارائه شده است یک Image برای Virtual Machines ها مانند Virtual Box , VMWare و ... است که از یک نسخه ی نصب شده تهیه گردیده است و نسخه ی نهایی برای نصب مستقل بر روی کامپیوتر شخصی نیست .

برای دریافت و نصب آن نیاز به یک Virtual Machine مانند Virtual Box یا VMWare دارید
برای دریافت سیستم عامل کروم میتونید از آدرس زیر استفاده کنید
http://gdgt.com/google/chrome-os/download/

سیستم عامل گوگل کروم یکی از نخستین گام ها به سمت سیستم عامل های تحت وب خواهد بود
متاسفانه دسکتاپ و منوی سیستم عامل کروم از آی پی های ایران قابل دسترسی نیست و باید از VPN استفاده کنید !
البته باید منتظر رقیب سرسخت سیستم عامل گوگل از طرف ماکروسافت یعنی ویندوز آزور نیز بود که طی سال آینده احتمالا ارائه خواهد شد

پی نوشت: یک توضیحی را در مورد این جمله ی بالا که نوشتم رقیب کروم یعنی آزور بدم و اون این هست که منظور در شیوه و سرعت ذخیره سازی اطلاعات هست که نوشتم رقیب هست , وگرنه که اصل کار این دو یعنی ویندوز آزور و گوگل کروم فرق میکنه .

وبلاگ گوگل
ثبت نام برای ارائه ی نسخه ی بتا گوگل کروم

10 نکته مفید برای افزایش دنبال کنندگان در توییتر

توییتر این شبکه اجتماعی گسترده که هرروز بر کاربران آن افزوده می شود و کاربران خاطرات ، لینک ها و … را به اشتراک می گذارند و یا حتی افراد مشهور و خبرگزاری های معتبر از آن استفاده می کنند تا سخنان خود را به دیگران برسانند ( می توانید یک نمونه از استفاده افراد مشهور از توییتر را در اینجا بخوانید ) ، کسب محبوبیت در بین این همه کاربر بسیار مشکل است و کاربران از هر راهی برای افزایش دنبال کنندگان خود استفاده می کنند . در اینجا 10 نکته مفید برای افزایش دنبال کنندگان در توییتر آمده تا بتوانید  بر محبوبیت خود در توییتر اضافه کنید. 

10. Retweeting :

• هنگامی که فردی ( دنبال کننده شما ) تویت های شما را ری تویت می کند دنبال کنندگان وی نام کاربری شما را به صورت  Username @ می بینند و با کلیک بر روی آن به حساب کاربری شما در توییتر وارد می شوند.
• به دنبال کنندگان خود توضیح دهید که ری تویت چیست و آنها را تشویق کنید که نوشته ها و لینک های به اشتراک گذاشته شده توسط شما را ری تویت کنند.

9. Bio Information و آواتار :

اطلاعات قسمت Bio را که توضیحی در مورد خودتان است کامل کنید و یا آدرسی را وارد کنید که در باره شما باشد ،  تصویر مناسبی را برای آواتار خود انتخاب نمایید تا افراد به دنبال کردن شما تشویق شوند وگرنه اگر اطلاعاتی از شما نداشته باشند کمتر ترغیب می شوند تا شما را دنبال کنند.

در قسمت Bio اطلاعاتی مانند : شما چه کسی هستید – چه کاری انجام می دهید – کجا زندگی می کنید و یا به چه چیزی علاقه دارید و … را وارد کنید.

8. از هرجایی برای دعوت کردن دیگران به دنبال کردن خودتان استفاده کنید :

شما می توانید با قرار دادن لینک و یا تصویر در هرجایی مانند : وبلاگ ، ایمیل ، حساب های کاربری تان در فیس بوک ، Digg  و ..  دیگران را به دنبال کردن خودتان دعوت کنید . برای این کار می توانید از سرویس های twittercounter ( شمارنده دنبال کنندگان ) ، twitterbuttons ( انواع  دکمه ها برای دنبال کردن) و twitterribbons ( ارائه لوگو های گوناگون )  برای دعوت دیگران به دنبال کردن خودتان استفاده کنید.

7.علاقمندی ها ی خود را در زندگی و یا وبگردی تویت کنید :

چیز هایی را که به آنها علاقه دارید در تویت های خود وارد کنید ، مانند ویدیو هایی که در یوتیوب دیده اید ، مقاله ای که برای شما مفید بوده ، وبلاگ و یا سایتی که هر روز مطالب آن را دنبال می کنید و …

6.  حساب کاربری خود در توییتر را به دنیای واقعی وارد کنید :

در هر جایی که با دوستانتان هستید ( در مهمانی ، محل کار ، و … ) به آنها پیشنهاد دنبال کردن خودتان را بدهید .

5 . تصاویر جالب و پربازیدی را به اشتراک بگذارید ( تصاویر خبری ، لحظات تاریخی و …)

تصاویر به اشتراک گذاشته شده تاثیر زیادی در ترغیب کردن افراد به دنبال کردن شما دارد . برای این کار می توانید از سرویس  twitpic و یا هرسرویس دیگر استفاده کنید .

4. افراد را که  دارای دنبال کنندگان زیاد هستند  را دنبال کنید :

تویت های این افراد را دنبال کنید و ببینید که آن ها چه چیزی را تویت می کنند و یا چگونه تویت می کنند . برای دیدن نام 100 فرد برتر توییتر و یا دیدن رتبه خود به twitterholic مراجعه کنید.

3. موضوعات مهم تویت شده در هر روز را دنبال کنید :

موضوعات مهم و برتری را که بیشترین تویت را  دارند دنبال کنید . برای اینکه داغ ترین موضاعات و تویت ها را پیدا کنید از سرویس های : search.twitter و twitscoop و twitterbuzz استفاده کنید . در میان این سرویس ها twitscoop به صورت زنده داغ ترین موضوعات و برچسب ها را لحظه به لحظه نشان می دهد .

2 .نتایج تلاش های خود را برای افزایش دنبال کنندگان خود پی گیری کنید :

برای اینکه پس از مدتی  ببینید که آیا در کار خود موفق شده اید یا نه می توانید از دو سرویس زیر استفاده کنید :

twittercounter :  تعداد دنبال کنندگان خود را که در این مدت بدست آوردید را محاسبه کنید .

useqwitter :  در این سرویس با وارد کردن نام کاربری خود در توییتر و یک ایمیل افرادی که  شما را دنبال می کردند و اکنون دیگر شما را دنبال نمی کنند برای شما ارسال می شود .

1 . از ابزار ها و سرویس های گوناگون برای استفاده از توییتر استفاده کنید :

سرویس های گوناگونی برای استفاده از توییتر بوجود آمده که جدید ترین آنها عبارتند از :

• saytweet : با این ابزار می توانید تویت های خود را بر روی هر تصویری منتقل کنید.
• twitrgrid : به وسیله این ابزار می توانید تصاویر و آواتار های کسانی را که شما را دنبال می کنند و یا شما آن ها را دنبال می کنید را به صورت موزائیکی در سه اندازه مختلف نشان دهد .
• tweetbars : با این ابزار تویت های خود را در هرجایی که امکان قرار دادن تصویر وجود دارد انتشار دهید ( با زبان فارسی هم خوانی ندارد )
• اگر شما نیز سرویس جالبی را می شناسید در قسمت نظرات وارد کنید .

منبع : nasys.wordpress.com

Google Wave: موجی که ما را خواهد برد!

Google Wave، شیوه جدیدی برای ارتباط بین کاربران اینترنتی است. Wave یک سرویس ارسال ایمیل بی‌درنگ است. به این معنی که همزمان با نوشتن یک پیام و تایپ شدن حروف و کلمات آن، گیرنده پیام می‌تواند، تایپ شدن پیام را مشاهده کند. البته اگر آدم محافظه کار هستید و عادت دارید متن پیام‌های خود را به تناسب تغییر دهید، نگران نباشید، چون می‌توانید این ویژگی پیش‌فرض را غیرفعال کنید.

با Wave شما می‌توانید به شیوه متفاوتی به ایمیل‌ها پاسخ بدهید. حتما برایتان پیش آمده که از دوستتان ایمیلی دریافت کرده باشید که در آن چند پرسش مطرح شده باشد. در شیوه سنتی، ما معمولا این طور به این ایمیل‌ها پاسخ می‌دهیم که مثلا بنویسیم در پاسخ به سؤال اول شما ، پاسخ من فلان است و در پاسخ به سؤال دوم شما، پاسخ این است! پیداست که کار کمی سخت می‌شود! اما با Wave شما می‌توانید خیلی راحت در بین جملات و پاراگراف‌های ایمیل به آن پاسخ بدهید.

گوگلی‌ها مدت‌ها بود که آرزو داشتند، جی‌میل را با سرویس پیام‌رسانی بی‌درنگ خود یعنی Google Talk ترکیب کنند. آنها با قرار دادن جی‌تاک در ستون کناری ایمیل قصد داشتند به نوعی این وصلت را انجام دهند. اما با Wave واقعا این کار عملی می‌شود.

تصور کنید که پیامی دریافت کرده‌اید و دارید در پاسخ به یکی از قسمت‌های آن، پاسخی تایپ می‌کنید و دوستتان دارد به طور همزمان، نوشته شدن پاسخ شما را می‌بینید. وصلتی از این بهتر و فرخنده‌تر؟!

با Wave کاربر می‌تواند عکس‌ها را مستقیما در متن ایمیل جاگذاری کند، ویژگی‌ای که تازه جی‌میل به صورت آزمایشی فعال کرده است.

اما ویژگی جالب دیگر Wave این است که امکان گفتگوی همزمان بین چند کاربر را هم فراهم می‌آورد. اگر از کاربران سایت فرندفید باشید، حتما متوجه شده‌اید که منظور من چیست؟ اما برای ان دسته از خوانندگان که کاربر این سایت نیستند باید بگویم که در پاسخ به یک پیام که به صورت گروهی ارسال شده باشد، هر گیرنده، می‌تواند پاسخی در زیر پیام بنویسد که با رنگ متفاوتی مشخص می‌شود و در کنار آن عکس یا آواتارش هم پاسخ را متمایز می‌کند. از آنجا که این پاسخ به صورت بی‌درنگ قابل مشاهده برای سایر گیرندگان پیام است، نوعی چت گروهی بین گیرندگان پیام رخ می‌دهد. یعنی همان چیزی که در فرندفید داریم. ویژگیهای موج گوگلی! بدین شرح است:

Wiki ، ویرایش و به اشتراک گذاری فایل

عملکرد wiki آن بدین معنی است که داده ها و پیغام ها می تواند توسط هر کاربری ویرایش شود . بروز رسانی ها و ضمیمه ها هم به سرعت دیده خواهند شد .

این نوع از ادغام و ترکیب داده ها Wave را ابزاری خوب برای ایجاد همکاری میان افراد می کند . شرکت های تجاری ، مدیران پروژه ها ، دانشمندان و توسعه دهندگان می توانند با سادگی بیشتری با هم کار کنند .

قابلیت playback

وقتی کسی وارد گروه می شود می تواند از آخرین تغییرات با خبر شود . این قابلیت ، بر حسب و زمان و تاریخ آخرین گفت و گو های انجام شده ، وضعیت های تغییر یافته یک فایل و کاربران جدیدی که وارد شده اند را نمایش  می دهد .

همچنین از آنجایی که این نرم افزار OPEN-SOURCE است کاربران بر حسب نیاز خود می توانند برنامه های کاربردی مناسبی را برای آن بنویسند . این برنامه های کاربردی Gadgets و Robots نام دارند .

Gadgets and Robots

Gadgets (ابزارچه ها) مشابه برنامه های کاربردی Facebook هستند ، مثل بازی های online ، سوال ها و غیره.   Robots کمی فعال تر هستند . آنها کلیدواژه ها در گفت و گوها می یابند و سپس مطابق آن رفتار می کنند . این کار می تواند به کاربران اطلاعات مرتبط و بروزی از سایت ها و پایگاه های داده بدهد .

از طرفی قابلیت open-source بودن Gadgets و Robots به طرز قابل توجهی امکانات بی شماری را به آنها می دهد .

تجارت و تبلیغات

شرکت های تجاری با استفاده از این امکان می توانند محصولات و خدمات مرتبط خود را تبلیغ کنند . در حقیقت یک Wave مارک دار (branded wave) تعاملی بین مشتری و آن brand را ایجاد می کند .

فرض کنید گفت و گو های زنده برای پیدا کردن کلید واژه ها ، توسط Google Wave پویش شود .بعد گوگل می تواند تبلیغات خود را مطابق آن Wave ارائه دهد .برای مثال ، اگر Wave برای یک تیم فوتبالی باشد ، یک شرکت ورزشی می تواند در آن Wave به تبلیغ بپردازد .

کجا دنبال دعوتنامه گوگل ویو بگردیم؟

حتما تا به حال درباره محصول جدید گوگل به نام wave چیزهایی شنیده اید. این محصول هنوز نهایی نشده ولی قرار بود در روز 30 سپتامبر حدود 100000 دعوتنامه برای افرادی که در سایت این محصول ثبت نام کرده بودند ارسال شود. اگر شما هم مثل من هنوز دعوتنامه ای دریافت نکرده اید و دوست دارید که زودتر به Google wave دسترسی پیدا کنید می توانید از قدرت اینترنت و سایتهای اجتماعی استفاده کنید. به نظر می رسد افرادی که دعوتنامه دریافت کرده اند خود نیز می توانند افراد دیگری را دعوت کنند. به همین دلیل تعداد بیشماری از کسانی که در خواست دریافت دعوتنامه دارند در سایتهای مختلفی ثبت نام کرده اند. در ادامه لیست تعدادی از این سایتها را مشاهده خواهید کرد.

خرید از Ebay
دعوتنامه های Google wave در این سایت به فروش می رسند. افرادی که دارای دعوتنامه اضافی هستند اقدام به فروش آنها د ر این سایت کرده اند. بالاترین قیمت در زمان نوشتن این مقاله 80 دلار و کمترین آن 0.01 دلار است. البته این روش تنها به کار کسانی می آید که واقعا احساس می کنند باید زودتر از دیگران به Wave دسترسی داشته باشند و معمولا اینها کسانی هستند که برای کسب درآمد از این محصول جدید برنامه هایی دارند.

ثبت نام در سایت Googlewaveinvites
این سایت را نباید با سایت اصلی این محصول اشتباه گرفت. در این سایت افرادی که دارای دعوتنامه اضافی هستند و تمایل دارند آنها را در اختیار علاقه مندان دیگر قرار دهند به عنوان تامین کننده دعوتنامه ثبت نام می کنند و افرادی هم که علاقه به دریافت دعوتنامه دارند در لیست سایت ثبت نام می کنند. از این پس کارها به صورت خودکار انجام می شود. سایت دعوتنامه های موجود را برای افراد علاقه مند ارسال می کند. در زمان نوشتن این مقاله 30932 نفر برای دریافت دعوتنامه ثبت نام کرده بودند. این سایت دارای یک انجمن هم هست که تمام تمرکز خود را بر روی Google wave قرار داده است. فعالیتهای این سایت را در توییتر و فیس بوک هم می توانید دنبال کنید.

توییتر
استفاده از توییتر چیزی است که نمی توان از آن گذشت. می توانید در خواست در یافت دعوتنامه را با استفاده از عبارت googlewave# ارسال کنید. در این جا هم می توانید نتایج جستجو در مورد Wave را ببینید.

ثبت نام در لیستهای Friendfeed
می توانید این جا آدرس ایمیل خود ار وارد کنید تا شاید کسی برایتان یک دعوتنامه بفرستد. این بحث هم همانند سایت googlewaveinvites عمل می کند بجز اینکه کاربران خود کارها را بر عهده گرفته اند. آدرس ایمیل خود را به گونه ای وارد کنید که رباتها نتوانند آنرا به لیستها خود اضافه کنند. هر چند استفاده از آدرس ایمیل در این سایتها به هر حال باعث افزایش دریافت اسپم هم خواهد شد. در زمان نوشتن این مقاله 470 نفر در این لیست ثبت نام کرده بودند. در ضمن بد نیست سری هم به این اتاق در فرندفید بزنید.

ثبت نام در سایت Lifehacker
این سایت هم مطلبی در مورد دعوتنامه های Google wave منتشر کرده و از خوانندگانش که امکان دعوت کردن دارند خواسته کسانی را که در قسمت نظرات نسبت به دریافت دعوتنامه اظهار تمایل کرده اند را دعوت کنند.

ثبت نام در Mashable
این سایت هم مطلبی در مورد دریافت دعوتنامه منتشر کرده که افراد مختلفی در قسمت نظرات آن درخواست دعوتنامه کرده اند. شما هم می توانید در این قسمت ثبت نام کنید.

ثبت نام در Techcrunch
در این سایت هم مطلبی در مورد دعوتنامه های Wave منتشر شده که می توانید با ثبت آدرس ایمیلتان در قسمت نظرات در انتظار دریافت یک دعوتنامه بمانید.

منابع: iclub.ir,computerweekly.com,1pezeshk.com

وب سرویس چیست؟

کسانی که با صنعت IT آشنایی دارند حتما ً نام وب سرویس را شنیده اند . برای مثال ، بیش از 66 درصد کسانی که در نظر سنجی  مجله InfoWorld شرکت کرده بودند بر این توافق داشتند که وب سرویس ها مدل تجاری بعدی اینترنت خواهند بود . به علاوه گروه گارتنر پیش بینی کرده است که وب سرویس ها کارآیی پروژه های IT را تا 30 در صد بالا می برد . اما وب سرویس چیست و چگونه شکل تجارت را در اینترنت تغییر خواهد داد ؟

برای ساده کردن پردازش های تجاری ، برنامه های غیر متمرکز (Enterprise) باید با یکدیگر ارتباط داشته باشند و از داده های اشتراکی یکدیگر استفاده کنند . قبلا ً این کار بوسیله ابداع استاندارد های خصوصی و فرمت داده ها به شکل مورد نیاز هر برنامه انجام می شد . اما دنیای وب و XML – تکنولوژی آزاد برای انتقال دیتا – انتقال اطلاعات بین سیستم ها را افزایش داد . وب سرویس ها نرم افزارهایی هستند که از XML برای انتقال اطلاعات بین نرم افزارهای دیگر از طریق پروتوکول های معمول اینترنتی استفاده می کنند . به شکل ساده یک وب سرویس از طریق وب اعمالی را انجام می دهد (توابع یا سابروتین ها ) و نتایج را به برنامه دیگری می فرستد . این یعنی برنامه ای در یک کامپیوتر در حال اجراست ، اطلاعاتی را به کامپیوتری می فرستد و از آن درخواست جواب می کند ، برنامه ای که در آن کامپیوتر دوم است کارهای خواسته شده را انجام می دهد و نتیجه را بر روی ساختارهای اینترنتی به برنامه اول بر می گرداند . وب سرویس ها می توانند از پروتکول های زیادی در اینترنت استفاده کنند اما بیشتر از HTTP که مهم ترین آنهاست استفاده می شود .

وب سرویس هر توع کاری می تواند انجام دهد . برای مثال در یک برنامه می تواند آخرین عنوان های اخبار را از وب سرویس Associated Press بگیرد یا یک برنامه مالی می تواند آخرین اخبار و اطلاعات بورس را از وب سرویس بگیرد . کاری که وب سرویس انجام می دهد می تواند به سادگی ضرب 2 عدد یا به پیچیدگی انجام کلیه امور مشترکین یک شرکت باشد .

وب سرویس دارای خواصی است که آن را از دیگر تکنولوژی و مدل های کامپیوتری جدا می کند ، Paul Flessner ، نایب رییس مایکروسافت در dot NET Enterprise Server چندین مشخصه برای وب سرویس در یکی از نوشته هایش ذکر کرده است ، یک ، وب سرویس ها قابل برنامه ریزی هستند . یک وب سرویس کاری که می کند را در خود مخفی نگه می دارد وقتی برنامه ای به آن اطلاعات داد وب سرویس آن را پردازش می کند و در جواب آن اطلاعاتی را به برنامه اصلی بر می گرداند . دوم ، وب سرویس ها بر پایه XML بنا نهاده شده اند . XML و XML های مبتنی بر SOAP  یا Simple Object Access Protocol تکنولوژی هایی هستند که به وب سرویس این امکان را می دهند که با دیگر برنامه ها ارتباط داشته باشد حتی اگر آن برنامه ها در زبانهای مختلف نوشته شده و بر روی سیستم عامل های مختلفی در حال اجرا باشند . همچین وب سرویس ها خود ، خود را توصیف می کنند . به این معنی که کاری را که انجام می دهند و نحوه استفاده از خودشان را توضیح می دهند . این توضیحات به طور کلی در WSDL یا Web Services Description Language نوشته می شود . WSDL یک استاندارد بر مبنای XML است .  به علاوه وب سرویس ها قابل شناسایی هستند به این معنی که یرنامه نویس می تواند به دنبال وب سرویس مورد علاقه در دایرکتوری هایی مثل UDDI یا Universal Description , Discovery and Integration جستجو کند . UDDI یکی دیگر از استاندارد های وب سرویس است .

نکات تکنولوژی وب سرویس :

همانطور که در ابتدا توضیح داده شد یکی از دلایل اینکه وب سرویس از دیگر تکنولوژی های موجود مجزا شده است استفاده از XML و بعضی استاندارد های تکنیکی دیگر مانند SOAP ، WSDL و UDDI است . این تکنولوژی های زمینه ارتباط بین برنامه ها را ایجاد می کند به شکلی که مستقل از زبان برنامه نویسی ، سیستم عامل و سخت افزار است . SOAP یک مکانیزم ارتباطی را بین نرم افزار و وب سرویس ایجاد می کند . WSDL  یک روش یکتا برای توصیف وب سرویس ایجاد می کند و UDDI یک دایرکتوری قابل جستجو برای وب سرویس می سازد . وقتی اینها با هم در یک جا جمع می شود این تکنولوژی ها به برنامه نویس ها اجازه می دهد که برنامه های خود را به عنوان سرویس آماده کنند و بر روی اینترنت قرار دهند .

شکل زیر نقش هر کدام از استاندارد ها را در ساختار وب سرویس نمایش می دهد . در قسمت های بعدی هر کدام از این تکنولوژی ها را بررسی می کنیم .

XML یا eXtensible Markup Language :

XML یک تکنولوژی است که به شکل گسترده از آن پشتیبانی می شود ، همچنین این تکنولوژی Open است به این معنی که تعلق به شرکت خاصی ندارد . اولین بار در کنسرسیوم WWW یا W3C در سال 1996 برای ساده کردن انتقال دیتا ایجاد شده است . با گسترده شدن استفاده از وب در دهه 90 کم کم محدودیت های HTML مشخص شد . ضعف HTML در توسعه پذیری ( قابلیت اضافه و کم کردن خواص ) و ضعف آن در توصیف دیتاهایی که درون خود نگهداری می کند برنامه نویسان را از آن نا امید کرد . همچنین مبهم بودن تعاریف آن باعث شد از توسعه یافتن باز بماند . در پاسخ به این اشکالات W3C یک سری امکانات را در جهت توسعه HTML به آن افزود که امکان تغییر ساختار متنهای HTML مهم ترین آن است . این امکان را CSS یا Cascade Style Sheet می نامند .

این توسعه تنها یک راه موقتی بود . باید یک روش استاندارد شده ، توسعه پذیر و داری ساختار قوی ایجاد می شد . در نتیجه W3C XML را ساخت . XML دارای قدرت و توسعه پذیری SGML یا Standard Generalized Markup Language و سادگی که در ارتباط در وب به آن نیاز دارد است .

استقلال اطلاعات یا جدا بودن محتوا از ظاهر یک مشخصه برای XML به حساب می آید . متنهای XML فقط یک دیتا را توصیف می کنند و برنامه ای که XML برای آن قابل درک است – بدون توجه به زبان و سیستم عامل – قادر است به اطلاعات درون فایل XML هر گونه شکلی که مایل است بدهد . متنهای XML حاوی دیتا هستند بدون شکل خاص بنابراین برنامه ای که از آن می خواهد استفاده کند باید بداند که چگونه می خواهد آن اطلاعات را نمایش دهد . بنابراین نحوه نمایش یک فایل XML در یک PC با PDA و تلفن همراه می تواند متفاوت باشد .

وقتی یک برنامه با متن XML مواجه می شود باید مطمئن باشد که آن متن حاوی دیتای مورد نظر خود است . این اطمینان توسط برنامه هایی با نام XML Parser حاصل می شود .  تجزیه کننده ها دستورات متن XML را بررسی می کنند . همچنین آنها به برنامه کمک می کنند تا متن های XML را تفسیر کند . به صورت اختیاری هر متن XML می تواند به متن دیگری اشاره کند که حاوی ساختار فایل XML اصلی باشد . به آن متن XML دوم DTD یا Document Type Definition گفته می شود .

وقتی فایل XML به DTD اشاره می کند برنامه تجزیه کننده فایل اصلی را با DTD بررسی می کند که آیا به همان ساختاری که در DTD توصیف شده شکل گرفته است یا خیر . اگر یک تجزیه کننده XML بتواند یک متن را به درستی پردازش کند متن XML نیز به شکل صحیحی فرمت شده است .

وقتی که اکثر نرم افزار ها امکانات وبی خود را افزایش دادند این طور به نظر می آید که XML به عنوان یک تکنولوژی جهانی برای فرستادن اطلاعات بین برنامه های انتخاب شود . تمامی برنامه هایی که از XML استفاده می کنند قادر خواهند بود که XML ِ همدیگر را بفهمند . این سطح بالای تطابق بین برنامه ها باعث می شود که XML یک تکنولوژی مناسب برای وب سرویس باشد ، چون بدون اینکه احتیاج به سیستم عامل و سخت افزار یکسان باشد می تواند اطلاعات را جابجا کند .

SOAP یا Simple Object Access Protocol :

SOAP یکی از عمومی ترین استاندارد هایی است که در وب سرویس ها استفاده می شود . طبق شواهد اولین بار توسط DeveloperMentor ، شرکت UserLand و مایکروسافت در سال 1998 ساخته شده و نسخه اول آن در سال 1999 ارایه شده است . آخرین نسخه SOAP ، نسخه 1.2 بود که در دسامبر سال 2001 در W3C ارایه شد . نسخه 1.2 نشان دهنده کار زیاد بر روی آن و نمایانگر اشتیاق زیاد صنعت IT برای استفاده از SOAP و وب سرویس است .

هدف اصلی SOAP ایجاد روش برای فرستادن دیتا بین سیستم هایی است که بر روی شبکه پخش شده اند . وقتی یک برنامه شروع به ارتباط با وب سرویس می کند ، پیغام های SOAP وسیله ای برای ارتباط و انتقال دیتا بین آن دو هستند . یک پیغام SOAP به وب سرویس فرستاده می شود و یک تابع یا ساب روتین را در آن به اجرا در می آورد به این معنی که این پیغام از وب سرویس تقاضای انجام کاری می کند . وب سرویس نیز از محتوای پیغام SOAP استفاده کرده و عملیات خود را آغاز می کند . در انتها نیز نتایج را با یک پیغام SOAP دیگر به برنامه اصلی می فرستد .

به عنوان یک پروتکول مبتنی بر XML ، SOAP تشکیل شده از یک سری الگو های XMLی است . این الگو ها شکل پیغام های XML را که بر روی شبکه منتقل می شود را مشخص می کند ، مانند نوع دیتا ها و اطلاعاتی که برای طرف مقابل تفسیر کردن متن را آسان کند . در اصل SOAP برای انتقال دیتا بر روی اینترنت و از طریق پروتکول HTTP طراحی شده است ولی از آن در دیگر مدلها مانند LAN نیز می توان استفاده کرد . وقتی که وب سرویس ها از HTTP استفاده می کنند به راحتی می توانند از Firewall عبور کنند .

یک پیغام SOAP از سه بخش مهم تشکیل شده است : پوشش یا Envelope ، Header ، بدنه یا Body . قسمت پوشش برای بسته بندی کردن کل پیغام به کار می رود . این بخش محتوای پیغام را توصیف و گیرنده آن را مشخص می کند . بخش بعدی پیغام های SOAP ، Header آن است که یک بخش اختیاری می باشد و مطالبی مانند امنیت و مسیریابی را توضیح می دهد . بدنه پیغام SOAP بخشی است که دیتاهای مورد نظر در آن جای می گیرند . دیتاها بر مبنای XML هستند و از یک مدل خاص که الگوها (Schemas) آن را توضیح می دهند تبعیت می کنند . این الگو ها به گیرنده کمک می کنند تا متن را به درستی تفسیر کند .پیغام های SOAP نوسط سرور های SOAP گرفته و تفسیر می شود تا در نتیجه آن ، وب سرویس ها فعال شوند و کار خود را انجام دهند .

برای اینکه از SOAP در وب سرویس استفاده نکنیم از تعداد زیادی پروتکول باید استفاده شود . برای مثال XML-RPC تکنولوژی قدیمی تری بود که همین امکانات را ایجاد می کرد . به هر حال ، خیلی از سازندگان بزرگ نرم افزار SOAP را بر تکنولوژی های دیگر ترجیح دادند . دلایل زیادی برای انتخاب SOAP وجود دارد که خیلی از آنها درباره پروتکول آن است که فراتر از این متن می باشد . 3 برتری مهم SOAP نسبت به تکنولوژی های دیگر : Simplicity , Extensibility  و Interoperability است .

پیغام های SOAP معمولا ً کدهای زیادی ندارند و برای فرستادن و گرفتن آن به نرم افزار های پیچیده نیاز نیست . SOAP این امکان را به برنامه نویس می دهد تا بنا به نیاز خود آن را تغییر دهد . در آخر بدلیل اینکه SOAP از XML استفاده می کند می تواند بوسیله HTTP اطلاعات را انتقال بدهد بدون اینکه زبان برنامه نویسی ، سیستم عامل و سخت افزار برای آن مهم باشد .

WSDL یا Web Services Description Language :

استاندارد دیگری که نقش اساسی در وب سرویس بازی می کند WSDL است . همانطور که قبلا ً اشاره کردیم یکی از خواص وب سرویس ها توصیف خود آنهاست به این معنی که وب سرویس دارای اطلاعاتی است که نحوه استفاده از آن را توضیح می دهد . این توضیحات در WSDL نوشته می شود ، متنی به XML که به برنامه ها می گوید این وب سرویس چه اطلاعاتی لازم دارد و چه اطلاعاتی را بر می گرداند .

وقتی که سازندگان نرم افزار برای اولین بار SOAP و دیگر تکنولوژی های وب سرویس را ساختند دریافتند که برنامه ها قبل از اینکه شروع به استفاده از یک وب سرویس بکنند باید اطلاعاتی درباره آن را داشته باشند . اما هر کدام از آن سازندگان برای خودشان روشی برای ایجاد این توضیحات ابداع کردند و باعث شد که وب سرویس ها با هم هماهنگ نباشد . وقتی IBM و مایکروسافت تصمیم گرفتند تا استاندارد های خود را یکسان کنند WSDL  بوجود آمد . در ماه مارس سال 2001 مایکروسافت ، IBM و Ariba نسخه 1.1 را به W3C ارائه کردند . گروهی از W3C بر روی این استاندارد کار کردند و آن را پذیرفتند . هم اکنون این تکنولوژی در دست ساخت است و هنوز کامل نشده . ولی هم اکنون اکثر سازندگان وب سرویس از آن استفاده می کنند .

هر وب سرویسی که بر روی اینترنت قرار می گیرد دارای یک فایل WSDL است که مشخصات ، مکان و نحوه استفاده از وب سرویس را توضیح می دهد . یک فایل WSDL نوع پیغام هایی که وب سرویس می فرستد و می گیرد را توضیح می دهد مانند پارامترهایی که برنامه صدا زننده برای کار با وب سرویس باید به آن بفرستد . در تئوری یک برنامه در وب برای یافتن وب سرویس مورد نظر خود از روی توضیحات WSDL ها جستجو می کند . در WSDL اطلاعات مربوط به چگونگی ارتباط با وب سرویس بر روی HTTP یا هر پروتکول دیگر نیز وجود دارد .

این مهم است که بدانیم WSDL برای برنامه ها طراحی شده است نه برای خواندن آن توسط انسان . شکل فایلهای WSDL پیچیده به نظر می آید ولی کامپیوترها می توانند آن را بخوانند و نجزیه و تحلیل بکند . خیلی از نرم افزارهایی که وب سرویس می سازند فایل WSDL مورد نیاز وب سرویس را نیز تولید می کنند بنابراین وقتی برنامه نویس وب سرویس خود را ساخت به شکل خودکار WSDL مورد نیاز با آن نیز ساخته می شود و احتیاجی به آموزش دستورات WSDL برای ساختن و استفاده از وب سرویس نیست .

UDDI یا Universal Description , Discovery and Integration :

سومین استاندارد اصلی وب سرویس ها ، UDDI ، به شرکتها و برنامه نویسان اجازه می دهد تا وب سرویس های خود را بر روی اینترنت معرفی کنند . این استاندارد در اصل بوسیله مایکروسافت ، IBM و Ariba و 50 شرکت بزرگ دیگر ساخته شده است . با استفاده از UDDI شرکتها می توانند اطلاعات خود را در اختیار شرکت های دیگر قرار بدهند و مدل B2B ایجاد کنند . همان طور که از نام آن مشخص است شرکت ها می توانند وب سرویس خود را معرفی کنند ، با وب سرویس دیگران آشنا شوند و از آن در سیستم های خود استفاده کنند . این استاندارد جدیدی است و در سال 2000 ساخته شده ، کنسرسیومی از شرکتهای صنعتی در حال کار بر روی آن هستند ؛ نسخه دوم UDDI  در ماه ژوئن سال 2001 ارائه شد و نسخه سوم آن در دست ساخت است .

UDDI یک متن مبتنی بر XML را تعریف می کند که در آن شرکت ها توضیحاتی درباره چگونگی کار وب سرویس شرکتشان و امکانات خود می دهند . برای تعریف این اطلاعات از شکل خاصی که در UDDI توضیح داده شده استفاده می شود . شرکت ها می توانند این اطلاعات را در UDDI شرکت خود نگهداری کنند و تنها به شرکت های مورد نظرشان اجازه دستیابی به آنها را بدهند یا آنها را در مکان عمومی و د اینترنت قرار دهند . بزرگترین و مهمترین پایگاه UDDI ، UDDI Business Registry یا UBR نام دارد و توسط کمیته UDDI طراحی و اجرا شده است . اطلاعات این پایگاه در چهار نقطه نگهداری می شود ، مایکروسافت ، IBM ، SAP و HP . اطلاعاتی که در یکی از چهار پایگاه تغییر کند در سه تای دیگر نیز اعمال می شود .

اطلاعات درون این پایگاه ها شبیه دفترچه تلفن است . White Pages که در آنها اطلاعات تماس شرکت ها و توضیحات متنی آنهاست ، Yellow Pages حاوی اطلاعات طبقه بندی شده شرکتها و اطلاعات درباره توانایی های الکترونیکی آنها می باشد ، Green Pages ، حاوی اطلاعات تکنیکی درباره سرویس های آنها و نحوه پردازش اطلاعات شرکت آنها می باشد .

اطلاعات تجاری و سرویس های شرکت ها کاملا ً طبقه بندی شده است و اجازه می دهد که به راحتی در آنها جستجو کرد . سپس متخصصان IT می توانند از این اطلاعات استفاده کرده و شرکت ها را برای خدمات بهتر به هم متصل کنند . با این شرح UDDI امکان پیاده سازی مدل B2B را ایجاد می کند و شرکتها می توانند از سرویس های یکدیگر استفاده کنند .

شرکت هایی که به UDDI علاقه نشان داده اند قدرت مند هستند و خیلی از آنها از وب سرویس و استاندارد های آن در محصولات خود استفاده می کنند . NTT Communications of Tokyo یکی از شرکت هایی است که در حال اضافه کردن توضیحاتی به ساختار UDDI است . در هر حال شرکت ها هنوز کمی درباره وارد کردن خود در پایگاه های عمومی محتاط هستند . این چیز عجیبی نیست . شرکتها ابتدا این امکانات را فقط برای شرکای خود ایجاد می کنند . شرکتهای بزرگ نیز برای مدیریت بر سرویس های خود و اشتراک آنها بین قسمت های مختلف از این استاندارد استفاده می کنند . وقتی این استاندارد به حد بلوغ خود برسد و کاربران با آن احساس راحتی بکنند استفاده از آن نیز در مکان های عمومی فراگیر خواهد بود .

این تغییر رویه برای شرکت های بزرگی که B2B را به روش های قدیمی اجرا کرده بودند مشکل است . بعضی نیز اشکال امنیتی بر این روش می گیرند و مایل نیستند اطلاعاتشان را بدهند . اما با گذشت زمان و کامل شدن این تکنولوژی و درک لزوم استفاده از آن شرکت ها چاره ای جز استفاده از آن ندارند .

منبع:    http://www.deitel.com
مترجم: حامد بنایئی